دنیا کشتزار اراده انسان است

دنیا کشتزار اراده انسان است. مانند زمین حاصلخیزی که انسان دانه اراده خود را در آن کشت می­دهد. بعضی از انسان­ها در سنین جوانی نگران هستند، آیا دانه­ای که کاشته­اند رشد می­کند و تبدیل به درختی بزرگ و تناور می­شود یا خیر. اما بی­مورد نگران هستند، زیرا زندگی دنیا بر این اساس بنا شده­است که انسان را به اراده­ای که بر آن ثابت قدم باشد برساند. اما انسان باید نگران مساله دیگری باشد و خطری بزرگتر در زمانی دیگر زندگی انسان را تهدید می­کند. زمانی که بذر اراده انسان تبدیل به درختی بزرگ و تناور شود و در آن زمان متوجه شود این درخت که حاصل عمر او است، آن چیزی نبوده که می­خواسته. آن­گاه باید تبر به دست بگیرد و حاصل زندگی خود را ریشه­کن کند یا تا آخر عمر با آن مدارا کند.
نگرانی گروه دیگر این است که کدام دانه­ی اراده را در زمین بارور زندگی­شان بکارند که در پایان کار پشیمان نشوند. آنقدر درگیر این مساله می­شوند که هیچ­گاه اراده­شان بر تصمیمی استوار نمی­شود. بهار جوانی­شان به خزان پیری می­رسد و زمین حاصلخیز عمرشان پر می­شود از علف هرز.
پ.ن1: بهنام که نیست، نوشته­ها غنای کافی رو پیدا نمی­کنند    
پ.ن2: گروهی در "جمع صبر کننده"، اراده­هایشان را چال می­کنند.